Mijn ode aan impulsiviteit en willekeur

Een persoonlijke terugblik op 2025 en het omarmen van mijn ADHD-brein

Nu 2025 ten einde loopt, zien we overal retrospectives – van Spotify Wrapped tot best-of-lijstjes en bedankjes op LinkedIn. Deze datagedreven terugblikken proberen vast te leggen wie we als mensen zijn, en ik ben er dol op vanwege hun grappige, luchtige toon. Maar terwijl we vooruitkijken naar 2026, komen we ook advies tegen over hoe we succes kunnen behalen, vaak gebaseerd op manifesteren en het stellen van intenties. Deze post zal dat niet zijn. Deze post zal misschien abrupt aanvoelen en van het ene idee naar het andere springen. Met andere woorden, deze post is ADHD op zijn best.

Waarom ik niet manifesteer

Ik ben jaren geleden gestopt met goede voornemens. En, zoals je waarschijnlijk al kunt raden, ben ik geen voorstander van manifesteren. Manifesteren is de overtuiging dat wat we zelf geloven over een uitkomst ons gedrag kan beïnvloeden, op een manier die de kans vergroot dat die uitkomst zich voordoet. En natuurlijk beïnvloeden onze gedachten ons gedrag. Maar goed doordacht is zeker niet de enige manier om succesvol te worden.

Voor mij waren 2024 en 2025 ongelofelijk. Gekenmerkt door pieken en dalen met als uitzonderlijke gebeurtenissen mijn ADHD-diagnose en de lancering van mijn eigen bedrijf. Maar dit is geen verhaal over hoe ik succes heb bereikt door te goed na te denken – het gaat over het omarmen van mijn onvolkomenheden en het accepteren van cringe. Cringe betekent voor mij actie ondernemen, zelfs als het niet perfect is. Het gaat over terugkijken en denken: "Waarom heb ik dat gedaan/gezegd?" Maar cringe is voor mij belangrijker dan manifesteren, omdat het om actie gaat, niet alleen om gedachten.

Denken werkt verlammend voor mij. Begrijp me niet verkeerd, ik denk graag. Ik ben nog steeds half Frans, dus intellectualisme en filosofie zijn hobby's. Ik vind het heerlijk om ideeën te verkennen. Het gevaar is echter dat het allemaal in mijn hoofd blijft hangen. En dat was te voorspellen. Als ADHD'er is mij vaak verteld dat ik te luidruchtig, te aanwezig en te veel ben. Ik zou meer ruimte moeten maken voor anderen om hun ideeën te delen. Ik zou me moeten inhouden, want ik kan niet altijd degene zijn die met iets komt. Resultaat: de stap van gedachte naar actie zetten is nu vol risico's. Want wat als ik weer te veel ben? Wat als mijn idee niet perfect is en ik te horen krijg dat ik weer eens te snel ga? De waarheid is dat te veel nadenken, uit angst dat ik niet genoeg nadenk, mij weinig goed heeft gedaan. En ik betwijfel of het de mensen om me heen goed heeft gedaan.

Net als veel mensen met ADHD ben hou ik me constant in, omdat niets doen voelt als het tegenovergestelde van impulsief handelen. En als ik niet impulsief ben, voel ik me misschien veilig. Het enige wat dat doet, is mijn natuurlijke talenten verbergen. Dus nu heb ik het gevoel van cringe volledig omarmd. Ik verwelkom impulsiviteit en gebrek aan vooruitziendheid. Betekent het dat ik fouten maak en misschien schade aanricht? Soms wel. Maar het betekent ook dat ik tenminste iets doe. Het betekent dat de dingen die ik altijd al wilde mogelijk worden, en ik ontdek zelfs nieuwe wensen waarvan ik niet wist dat ik ze had.

Is 'cringe' een onderdeel van ADHD?

ADHD wordt gekenmerkt door impulsief gedrag. Doen voordat je nadenkt. Dit kan uiteraard leiden tot resultaten waar je achteraf van huivert. De "Ik kan niet geloven dat ik dat gedaan heb!"-kwestie van het leven. Maar eerlijk gezegd is het niet maken van nieuwe, cringe herinneringen slechts een teken van stilstand. Dus omarm ik nu niet alleen cringe, maar ook het feit dat ik door mijn ADHD impulsiever zou kunnen zijn dan anderen. Ik zie cringe ook als signaal van Rejection Sensitivity Dysphoria. Ik begrijp dat mijn gedachten soms wreed zijn, maar niet de echt. Ik weet hoe ze worden veroorzaakt door de wens om te passen in een wereld die niet voor mijn brein is gemaakt. Ik juich mijn onnadachte actie toe, omdat ik dat nu eenmaal doe, in plaats van een zorgvuldig uitgestippeld pad te bewandelen dat een bepaald resultaat garandeert. Want als ik een andere aanpak kies, blijf ik stilstaan. Als ik de weg probeer te bewandelen die geschikt zijn voor hersenen met voldoende dopamine, zal dat alleen maar een gevoel van mislukking betekenen. Dus voor iedereen die zich afvraagt waarom ik zo blij ben met mijn label? Dat komt hierdoor. Het geeft mij een fundamenteel begrip voor hoe ik werk en geeft mij de mogelijkheid om mezelf aan te zetten tot actie, in meetbare groei.

Conclusies

Uiteindelijk heeft het accepteren van mijn ADHD en de momenten waarop ik me ongemakkelijk voelde, me geholpen te groeien. Ik word misschien gezien als inspirerend en dapper, maar ik beschouw mezelf vooral als een bevoorrecht mens. Ik heb de steun en stabiliteit om echt mezelf te zijn, en dat maakt het verschil. Ik heb een partner die niet alleen heel veel van me houdt, maar ook nieuwsgierig is naar mijn reis en zijn eigen groei. Ik heb twee prachtige dochters die gezond en gelukkig zijn en weten dat ze geliefd zijn. Ik ben eigenaar van een huis, wat stabiliteit betekent. Ik heb vrienden die genoeg van me houden om me uit te dagen en te troosten. Dit betekent dat ik kan accepteren dat ik niet alles voor de wereld ben of op safe speel. Dus laat mij je vooral niet vertellen wat je moet doen. Vertrouw erop dat er altijd een manier is om dingen te doen die bij jou past. De sleutel tot het ontdekken van jouw unieke pad ligt in het begrijpen van jezelf en hoe je functioneert. Maar als je ondersteuning wilt bij het vertalen van hoe je team verschillende manieren van denken kan inzetten met respect, laat het me dan weten. Ik help je graag.

Wil je praten? Maak wat tijd met me vrij voor 2026 >> Boekingsaanvragen